Σώματος – Τόπος Γής
‘Οταν γνωρίζεις έναν τόπο, είσαι μικρός και χωράς μέσα σ’αυτόν˙ τον περπατάς, τον ψηλαφείς, ίσως τον μυρίζεις.
Πώς θα είναι, άραγε, να μπορείς να τον καρφιτσώσεις πάνω στο στήθος σου; να τον φορέσεις στα δάχτυλά σου, και να τον βλέπεις να κινείται καθώς χειρονομείς;
Πώς μπορείς να καταλάβεις, να συμπυκνώσεις τον χαρακτήρα ενός γεωγραφικού τοπίου τόσο, όσο να μπορεί το σώμα αυτή τη φορά να το φιλοξενήσει;
Μέθανα, Αίγινα, Μήλος, Κίμωλος, Αντίμηλος, Πολύαιγος, Σαντορίνη, Νίσυρος, Γυαλί: από την Αττική ως τα Δωδεκάνησα, αυτό είναι το “ηφαιστειακό τόξο” του Αιγαίου, το συναρπαστικό τοπίο που διάλεξα για να καταλάβω.
Τα ηφαιστειακά τοπία είναι ο γεωλογικός χώρος όπου ο ζωντανός πλανήτης, η Γαία, εκδηλώνει με δραματικό τρόπο και σε χρονική κλίμακα κατανοητή για τον άνθρωπο, τις πιο έντονες διεργασίες του. Σε διαστήματα λίγων ωρών, ολόκληρα βουνά χάνονται στα βάθη της γης, δισεκατομμύρια τόνοι νέων πετρωμάτων τινάζονται στον αέρα και προστίθενται στο χώρο που σε άλλα περιβάλλοντα φαίνεται σταθερός, ακίνητος, δεδομένος. Νέα χέρσος γεννιέται μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, νησιά ολόκληρα, λόφοι και βουνά, δημιουργούνται σε λίγες δεκαετίες. Κι αυτό το τοπίο ντύνεται με εκατοντάδες διαφορετικά χρώματα στρωμάτων τέφρας, από το λευκό ως το βαθύ μαύρο, από το κίτρινο έως το βαθύ κόκκινο… [*]
[*] Γιώργος Βουγιουκαλάκης-Δρ Ηφαιστειολόγος/Ερευνητής ΙΓΜΕ, απόσπασμα από το ερευνητικό πρόγραμμα “Το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμικό τοπίο: ένας αεροφωτογραφικός άτλαντας” (Greekscapes: a “bird’s eye view” atlas of Greek Landscapes) του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου Αθηνών, 2008-2010
Λέω λοιπόν, πως η ουσία τους δεν είναι άλλη από την αναπάντεχη, απότομη, ανεξέλεγκτη δύναμη που τα γέννησε και που τη νιώθεις να παραμονεύει ακόμα κι όταν κοιμάται.
το σώμα, ως τοπίο και το ίδιο, μου δάνεισε τις κοιλότητες και τις κορυφώσεις του, εγκλώβισε, μορφοποίησε, μεσολάβησε την απόσταση ανάμεσα στον πραγματικό τόπο και το κόσμημα και με βοήθησε να δημιουργήσω τα δικά μου, φανταστικά τοπία φωτιάς.
